Cykl webinarów – Partnerstwo: Branie i Dawanie

Informacje webinarowe:

• W cyklu webinarowym „Partnerstwo: Branie i Dawanie” znajdziesz nagranie z dwóch webinarów.
• Każdy webinar trwa około 2h i 30 min.
• Pracuj razem ze mną, zapisuj odpowiedzi na moje pytania na kartce.
• Jeśli przy którymś ćwiczeniu będziesz chciała się zatrzymać na dłużej, zatrzymaj nagranie i dokończ je w swoim tempie.
•  Webinar składa się z części wykładowej, przeplatanej ćwiczeniami i medytacjami.

Zobacz skrót webinaru

Tematy webinarów: 

01. Branie:

• Porządki w miłości 
• Branie a mama 
• Branie a tata
• Wyrównanie w relacji 

02. Dawanie: 

• Kobiety dźwigające
• Gniew na męskie
• Dawanie a moje kobiece 

Opis:

Branie i dawanie. 
Swój początek zapisuje przy rodzicach. 
To od nich pozwalamy sobie wziąć, 
od nich przyjmujemy z otwartością – 
a potem tacy napełnieni możemy nieść do świata, dalej. 
Ani nie zbyt dużo, w przeciążeniu i gniewie…
Ani nie zbyt mało, w nieskończonym głodzie, który prosi o uwagę…

Kiedy pomiędzy kobietą, a mężczyzną się udaje? 
Kiedy on czerpie ze swojej siły, 
a ona ze swojej. 
I w tym co wspólne, potrafią sobie wyrównywać.
W takim związku nikt nikogo nie musi ratować, ani karcić. 
Nikt nikogo nie musi szantażować odrzuceniem, ani zduszać nadmierną kontrolą. 
W partnerstwie, które przyjmuje swoją wzajemność nie musimy już stawać do ról.
Nie musimy odtwarzać zapisów tych, które były przed nami.
One inaczej nie mogły ale my, tak. 

Niesprawiedliwa wymiana zawsze rozluźni więź. 
Bo ta, która daje za dużo, poczuje w końcu gniew. 
Być może będzie to gniew za mamę i babcię, które wcześniej także miały tych mężczyzn jakby za ścianą…
uciekających w alkohol, gry, pracę, czy na wojnę…
W tym samotnym dźwiganiu ciężaru ponad miarę narodził się skrypt.
To zapis, który realizujesz do dziś: 
„MOGĘ LICZYĆ TYLKO NA SIEBIE”.
„MUSZĘ RADZIĆ SOBIE SAMA”.
„WSZYSTKO ZAWSZE NA MOJEJ GŁOWIE”. 

Ta z kolei, która chce brać, ciągle szuka najedzenia od tych pierwszych:
Mamy, 
Taty. 
Taka kobieta, żyje w poczuciu, że świat nie taki, praca za słaba, awans za mały, przyjaciele nie dość, a partner nie widzi.
W takim scenariuszu realizują się zapisy, które proszą o uwagę – to często uwaga za rodzicem, którego nie było, lub którego było za mało:
„MAMO, TATO ZOBACZ MNIE”
W tak nałożonych okularach głodu podpowiedzią stają się obrazy smutnego świata, w którym dostęp do miłości, obfitości i sukcesu mają wszyscy – poza Tobą. 

Jak w związku pozwolić sobie brać z pozycji kobiety, nie zaś małej dziewczynki? 
Jak pozwolić sobie wspierać, bez wchodzenia w wykańczającą rolę matki? 
Jak przestać dźwigać, w gniewie i lęku, że ten chłop sam nie podoła? 
Jak się w tej równowadze odnajdywać? 
I jak ją zasilać? 
Tak, żeby istnieć, razem. 
W lekkości.